Vanmiddag zag ik dit bericht op Google+:
Teaching people how to Swim Richard Branson meldt dat hij afgelopen week 3 volwassenen heeft leren zwemmen en hoe geweldig hij dat vindt. Ik werd door dit bericht onverwacht herinnerd aan de vreugde die ik voelde toen ik ouderen met watervrees in Friesland leerde zwemmen.
Vroeger gaf ik namelijk zwemles. Continue reading
Posted in Blog
Tagged aandacht, balans, coaching, comfortzone, emoties, grenzen verleggen, kracht, kwaliteiten, opruimen emoties
Een kind met blauwe plekken. Bang voor ruzie. Schichtig ineen krimpend op het schoolplein als anderen contact zoeken. Dramatische muziek zwelt aan terwijl er ingezoomd word op het treurige gezicht van de kleine held in kwestie. Helaas zijn de signalen in het echte leven vaak minder duidelijk.
En als we dan al iets vermoeden, wat doen we dan met dit gegeven? De ouders aanspreken lijkt eng. En zeker weten doen we het tenslotte niet.
Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor signalering en preventie van kindermishandeling. Want geweld of verwaarlozing in je jeugd kleurt je hele leven. Continue reading
Vanmorgen heb ik via Skype de laatste les van de Workshop Website Maken van Hannie Mommers gevolgd. Een aanrader voor mensen zoals ik, die geen zin hebben in leren programmeren, maar wel binnen korte tijd in staat willen zijn om hun eigen site te maken en onderhouden.
Vanaf vandaag staat mijn blog hier, de rest van de informatie volgt snel!
Eindelijk iets anders zichtbaar dan this site is still under construction…
Kort geleden was ik een heerlijke lange dag in de sauna met een goede vriendin.
Naast mijn dagelijkse #vakantievaneenuur is zo’n Thermenbezoek voor mij een manier om de balans tussen voor anderen en voor mijzelf zorgen goed te houden.
Tijdens ons derde rondje zweten zaten we met vijf anderen in de saunakabine.
Er heerste een lome, ingekeerde stilte. Die werd onverwacht verstoord door het keiharde geluid van een mobiele telefoon.
Continue reading
Posted in Blog
Tagged aandacht, agenda, balans, bonuskind, focus, gesprek, grenzen stellen, keuzes, keuzevrijheid, kracht, opladen, opvoeding, planning, relatie, routine, rust, timemanagement, zelfdiscipline
Jarenlang heb ik ondergepresteerd.
Alles moest meteen goed, en dat kon ik niet.
Nogal logisch als je niet mag oefenen en geen fouten mag maken van jezelf. Gevolg was dat ik niks nieuws deed en bleef zitten in de wachtkamer van het leven.
In 2000 was ik wanhopig genoeg en besloot ik het avontuur dat leven heet aan te gaan; ik ging een jaar intensief in therapie. ( 3 dagen per week op locatie en daarbij een fikse berg thuis te verwerken – het was een fulltime job!)
Ik ruimde heel wat blokkades, angsten, belemmerende overtuigingen en gewoontes op, stapte uit de slachtofferrol, leerde net zo mild te zijn voor mijzelf als voor mijn omgeving en kreeg en passant mijn vrijheid, vreugde en autonomie terug.
Het werd een geweldig jaar! Continue reading
Posted in Blog
Tagged avontuur, coaching, comfortzone, counseling, keuzevrijheid, kraamzorg, kracht, nieuwjaarswens, Open Circles Academy, opruimen emoties, perfectionisme, therapie, vrijheid, zelfstandige
Angstig wacht ze mijn oordeel af.
Ze heeft net verteld hoe vreselijk alles mis ging vannacht.
Haar zoontje van 3 dagen oud huilde maar en huilde maar en ze wist niet wat te doen. Uiteindelijk is ze in paniek de slaapkamer uitgestormd, tegen haar man gillend dat ze dit dus niet kon en dat hij het maar moest oplossen.
Ze schaamt zich rot voor haar reactie.
En nu zit ze klaar om het label ‘unfit mother‘ van mij uitgereikt te krijgen…
Ik kijk haar aan en voel haar verdriet. De enorme onzekerheid. Het oordeel wat ze over zichzelf heeft, de schuld en schaamte die daarbij horen. Haar eenzaamheid en haar gevoel van onvermogen. Continue reading
Posted in Blog
Tagged balans, coaching, counseling, emoties, familie, gesprek, gevoelens, gezin, gezinsportret, huilen, kraamvrouw, kraamzorg, kracht, liefde, moeder, negatief, onzekerheid, positief, vertrouwen, zonder oordeel
We klimmen over de duinen naar het strand.
Zonder inleiding meldt bonuskind me dat hij niet van plan is te gaan trouwen.
Ik zeg hem dat hij dat natuurlijk helemaal zelf mag weten en vraag hem vervolgens of ik mag weten waarom niet?
Hij heeft echt geen zin in een vrouw die hem de hele tijd klusjes laat doen en waarvan hij hard moet werken terwijl zij op de bank zit te relaxen, zegt hij.
Ik geef hem groot gelijk. (En vraag me intussen af hoe hij aan dit beeld komt…) Continue reading
Posted in Blog
Tagged bonuskind, bonusmoeder, emoties, familie, gesprek, gezin, huwelijk, liefde, mannen, opvoeding, parttime gezin, patchwork-family, relatie, relatieadvies, scheiding, stiefkind, stiefmoeder, vader, verbazing, verliefd
Wat hebben we het toch allemaal druk. We kijken met z’n allen uit naar het volgende echt vrije weekend, over een maand, wanneer er geen 3 sociale afspraken in de agenda staan. We rekenen uit wanneer we ons weer een vakantie kunnen veroorloven.
In de tussentijd staan we voor dag en dauw op, om in de 16 á 18 uur die we in een dag proppen zo veel mogelijk lijstjes te kunnen afwerken op zo veel mogelijk gebieden.
Niet alleen geven we onszelf voor de volle honderd procent op ons werk, ook thuis werken we ons een slag in de rondte; was, afwas, taxi-diensten, huiswerk, mantelzorg, maaltijden, broodtrommels… Continue reading
Posted in Blog
Tagged #vakantievaneenuur, agenda, balans, familie, planning, rust, timemanagement, vrijheid, zelfdiscipline
De drie weken gezinsvakantie met vriend en bonuskind zitten er alweer op; ze zijn voorbij gevlogen en zoals altijd kost het me wat tijd om af te kicken van de interactie, intimiteit en gezelligheid die we met z’n drietjes delen.
Het voelt wat leeg, zo zonder dat lieve joch om ons heen…
Tegelijkertijd hoef ik me nu niet meer steeds af te vragen of wat ik doe wel pedagogisch verantwoord is en heb ik meer tijd voor mijzelf, dat is ook wel weer lekker.
Omdat in onze situatie de afstand te groot is voor co-ouderschap, is er geen andere mogelijkheid dan het vormen van een weekend- en vakantiegezin. Gelukkig kan mijn vriend aan het begin van ‘onze’ weekends zijn zoon wel vrijdags van school halen, zodat hij nog wat contact houdt met zijn dagelijkse leven.
En sinds zoonlief oud genoeg is, zijn we regelmatig op Skype te vinden met z’n allen.
De mogelijkheden van videogesprekken zijn eindeloos; bijkletsen, gekke bekken trekken, spelletje met papa doen, huiswerk maken… en twee weken geleden gaf hij zijn moeder een virtuele rondleiding door ons -op dat moment niet erg opgeruimde- vakantiehuis… 
Weekendvaders vallen nogal gemakkelijk in de ‘pretpark-en-sinterklaas-relatie-valkuil’.
Hoe logisch dit ook is ( je hebt tenslotte maar weinig tijd samen, dus waarom zou je die niet zo leuk mogelijk besteden?), wij willen dit juist niet. We streven naar een zo normaal mogelijk gezinsleven binnen de beperkte tijd en ruimte die ons gegeven is.
Mijn vriend wil vader zijn, geen speelkameraadje.
Dat klinkt mooi, maar is niet gemakkelijk te realiseren; de dagelijkse routine van het naar school en sportclubs gaan, gaat volledig aan ons voorbij. Iedere 14 dagen opnieuw blijkt dat een weekend erg kort is.
Vakanties zijn heerlijk, want dan is er meer tijd.
Ik heb dit keer de eerste 2 delen van Harry Potter voorgelezen. Vader en zoon hebben meerdere levels van een computerspel kunnen uitspelen (vraag me niet welk spel, hun game-tijd is mijn privé-tijd!).
We hebben dagelijks kunnen zwemmen, vliegeren en fietsen.
Neefje en nichtje kwamen 5 dagen logeren (bonuskind door het dolle heen en wij na die tijd behoorlijk moe, maar het was een geslaagde logeerpartij!).
In drie weken tijd komen er natuurlijk ook heel wat ‘was je haren, poets je tanden, ruim je troep op’-momenten voorbij. De laatste week kwam daar nog iets anders bij; meneer ging iedere dag een kwartiertje vroeger naar bed, om zijn moeder niet op de eerste schooldag op te zadelen met een kind met een vakantie-jetlag.
We waren best tevreden met onszelf; zaterdagavond leverden we een fris gewassen, uitgerust, enthousiast en gebruind kind bij zijn moeder af, met een tas vol schone kleren. Maar ja, bepaalde routines die hebben wij dus gewoon niet. Zo kon het gebeuren dat zijn nagels drie volle weken lang niet geknipt zijn…
Posted in Blog
Tagged bonuskind, bonusmoeder, co-ouderschap, dagelijks leven, familie, gezin, parttime gezin, routine, scheiding, stiefkind, stiefmoeder, vader, vakantie, valkuil, weekends, weekendvader, zoon
Met een bosje bloemen bezoek ik de kraamvrouw van vorige maand. Niet iets wat ik normaal gesproken doe, maar zij had het net na de geboorte van haar kind zo moeilijk, dat ik nog even aanwaai nu.
Haar zoontje werd geboren met 2 klompvoetjes. Hoewel dit tijdens de laatste echo al geconstateerd was, konden de ouders het niet geloven totdat hun kind er was.
De eerste dag raakte moeder haar kind niet aan, behalve om te voeden.
Bij het verschonen van zijn luier, dat ik bewust bij haar op bed deed, durfde ze niet naar zijn vervormde voetjes te kijken. Terwijl ik zachtjes tegen hem sprak en over zijn voetjes aaide begon zij stilletjes te huilen.
Al snel kwam het hoge woord er uit; in haar geboorteland hebben kinderen met klompvoetjes nog steeds nauwelijks toekomst. Ze was er van overtuigd dat haar zoon geen soort van leven zou krijgen door zijn handicap.
Later vertelde ik haar dat de behandelmethodes in Nederland goed zijn én dat de behandeling vergoed wordt door de ziektekostenverzekering. Liet haar foto’s van ingegipste babybeentjes zien. Foto’s van lopende kleuters…
Ze durfde nog niet te hopen.
De eerste afspraak in het ziekenhuis was fantastisch; naast een baby met twee beentjes in het gips kregen de ouders veel informatie en het vertrouwen dat hun zoon in goede handen was.
Nu ik terug ben in dit gezin zie ik een tevreden baby, bij zijn moeder op de arm. Ze trekt zijn broek uit en laat me vol trots zijn nieuwe gips zien; de dokter heeft vanmorgen gezegd dat de stand van de voeten al verbeterd is en met dat nieuws is ze dolblij.
Ik vraag haar hoe het met haar is, ze antwoordt me stralend dat ze nog een beetje moe is, maar dat is niet belangrijk. Het gaat goed met haar zoon, hij heeft geen pijn van het gips, hij drinkt goed en slaapt lekker, dat is wat telt! Dan geeft ze hem een dozijn kleine kusjes.
Ik krijg tranen in mijn ogen van ontroering.
Met dit kind komt het wel goed, of hij nou orthopedische schoenen nodig heeft of niet…
Posted in Blog
Tagged acceptatie, baby, emoties, handicap, hoop, klompvoetjes, kraamvrouw, vertrouwen
