Vanmiddag zag ik dit bericht op Google+:
Teaching people how to Swim Richard Branson meldt dat hij afgelopen week 3 volwassenen heeft leren zwemmen en hoe geweldig hij dat vindt. Ik werd door dit bericht onverwacht herinnerd aan de vreugde die ik voelde toen ik ouderen met watervrees in Friesland leerde zwemmen.
Vroeger gaf ik namelijk zwemles. Aan ouders en kinderen, aan volwassenen, aan zwangeren. Soms in kleine groepjes, soms aan hele schoolklassen tegelijk. Ik was er goed in. Dat zat hem niet in het feit dat ik de techniek nou zo veel beter kon aanleren dan mijn collega’s, maar vooral in het gegeven dat ik echt contact maakte met degene die ik leerde zwemmen. Ik wist meestal al heel snel waar iemand bang voor was en hoe ik deze specifieke persoon over zijn of haar angst heen kon helpen.
De leerstijlen van mensen verschillen enorm: De één wil letterlijk vastgehouden worden totdat hij voelt dat hij alleen zijn hoofd boven water kan houden, de ander wil technisch begrijpen hoe het werkt, weer iemand anders heeft het vooral nodig om een beetje de dramaqueen uit te mogen hangen en hard te gillen bij de eigen te-water-lating. 
Als ik aandacht besteedde aan het emotionele aspect van het leren zwemmen, dan kwam de techniek vanzelf. En dan werd het zwemmen genieten, spelen, loslaten in plaats van krampachtig je hoofd boven water houden. Prachtig om te zien, geweldig om te begeleiden.
Terugkijkend zie ik dat ik ook in mijn werk als ‘zwemjuf’ al voornamelijk bezig was met het opruimen van emoties en blokkades. Een ‘lifecoach’ rond het water was. Niet tevreden was met het aanleren van technieken en trucjes, maar voor verbinding en grenzen verleggen ging. Dit zijn eigenschappen die zo bij mij horen, dat ik ze met me meeneem, wat ik ook doe.
Ik ben heel benieuwd wat jij meeneemt aan onvervreemdbare kwaliteiten in alles wat er op je pad komt. Laat je het weten in de reacties onder dit blog? Leuk!
PS: ik geef nog steeds een beetje zwemles, en nog steeds volgens bovenstaande principes. Zo wordt er in mijn omgeving met plezier gedoken, gestoeid in het water, reddend gezwommen met tegenstribbelende slachtoffers en de bodem van het zwembad aangetikt…
Zo zeg, moeilijke vraag stel je. “Wat neem ik mee aan onvervreemdbare kwaliteit”. Ik ben niet zo sociaal en met andere mensen bezig zoals jij, dus bij mij is het Leitmotiv toch vooral ‘doorbijten’ en ‘puntjes op de i zetten’. En ik kom regelmatig tot de conclusie dat dit mijn sterke punten zijn, maar ook mijn zwakke.
xxx
Grappig, ik herken de dingen die je noemt wel als jouw kwaliteiten, maar zelf denk ik bij jou als eerste aan iets heel anders; voor mij ben jij altijd bezig met het vertalen van inhoud naar vormgeving! Ik stel me zo voor dat jij als kind al speurtochten uitzette, mopperend op de onduidelijke grafische aanwijzingen van anderen
Maar misschien vergis ik me daar wel deerlijk in, en is deze eigenschap pas later ontwikkeld…
Wat leuk, deze evaluatie
Ik speelde niet zo vaak buiten, zat vooral binnen (overigens niet bij mijn ouders thuis) te tekenen of te borduren. En tot de laatste klas van de hbs (-B) heb ik altijd gedacht iets wiskundigs te gaan doen!
Die vraag zette me wel aan het denken. Wat me opvalt bij evaluaties na mijn trainingen is dat men altijd vindt dat ik alles zo enorm enthousiast en met passie breng. Dat ik er zo helemaal voor ga. Ik geloof ook dat ik, als ik iets doe, me er helemaal instort. Is dat ook een onvervreemdbare kwaliteit?
Je enthousiasme en het je-ergens-instorten hoort inderdaad helemaal bij jou!
Mooi geschreven.
dank je Laura!
Ik ben hier gekomen in het kader van #realeren. Wat mooi geschreven. Leuke koppeling met verleden en heden.
De kwaliteiten die ik mee neem in alles wat ik doe is het oprecht verdiepen en geintereseerd zijn in de ander. Soms doe ik dat ook wel eens te. Dan verlies ik mezelf uit het oog. Maar dat is vaak. Die ene goede kwaliteit kan ook je valkuil zijn.
Helemaal waar Yvonne, je kunt je in je goede kwaliteiten verliezen! Zelf moet ik er altijd voor waken om ook mijn eigen emotionele behoeften in de gaten te houden en niet alleen maar bezig te zijn met die van een ander
Dat gaat de laatste jaren stukken beter, maar blijft een continu aandachtspunt.
Ook ik hier via #realeren.. en meteen hard aan het nadenken gezet! Poe. Onvervreemdbare kwaliteiten door de banen en interesses heen: creatie, oplossingen en antwoorden zoeken, helpen, kennis delen, kennis toepassen, verbinden. Zelfs met een focus op commercie is dat mogelijk.
Niks mis met commercie wat mij betreft, als datgene wat je levert maar waarde toevoegt aan het leven van anderen…
Zelf heb ik een paar jaar geleden ook besloten dat ik een goede boterham wilde verdienen aan mijn hulp aan anderen. Het grappige was dat ik het er moeilijk mee had om serieuze prijzen te gaan vragen, terwijl mijn klanten het heel logisch leken te vinden en net zo enthousiast bleven over wat ik voor ze kon doen.
onvervreemdbare kwaliteiten, als ik heel eerlijk moet zijn kan ik hier niets mee, ik denk dat je bedoelt, welke kwaliteit , hoe je ook veranderd blijft?
nuchter, behulpzaam, kennis delen,ergens totaal voor gaan
#realeren
Ha Linda, de term onvervreemdbare kwaliteit roept meer vragen op bij mensen, had ik me niet gerealiseerd toen ik het enthousiast in mijn blog typte. Voor mij staat het voor wat niemand je af kan pakken omdat het zo bij jou hoort, maar ik geloof dat ik het beter anders kan omschrijven…
Dank voor je antwoorden; ik was verrast door de combinatie nuchterheid en ergens totaal voor gaan, dat zie ik niet vaak samen gaan, leuk!
Ik heb je stuk een paar keer moeten lezen. Begrijp niet precies je centrale punt (niet dat die er per sé moet zijn, maar dat leest makkelijker) Gaat dit nu over zwemles of over hele andere dingen? Ik ben even lost. Maybe it’s me. #realeren
Ha Paulien,
Voor mij is de rode draad in dit stuk wat ik mee breng in verschillende situaties, of ik nu zwemles geef of vrouwen coach of met mijn eigen vriendinnen of patchworkfamily op stap ben.
Daarnaast was ik benieuwd wat anderen in iedere situatie als belangrijke inbreng van zichzelf zagen.
Ik heb het blijkbaar niet voor iedereen duidelijk kunnen overbrengen, ik zal er eens op puzzelen, dank voor je reactie!
Mooi, die aanpak van jou. Mijn hoogsensitieve kinderen kunnen ook niet altijd overweg met de standaard aanpak van docenten, zowel op school als op sportles. Techniek en feiten leren ze zichzelf aan, ze moeten het vertrouwen en de veiligheid van de docent voelen.
Ik zie de lijn in je stuk wel. Maar misschien had je het inderdaad even duidelijker kunnen terug laten komen als een rode draad #realeren
Hallo Judith,
Dankjewel voor je reactie.
Wat je over de leerstijl van je kinderen zegt, herken ik bij heel veel mensen; de meesten leren gemakkelijker en beter met veiligheid en ondersteuning.
Ik wel in ieder geval!
Móói; mooi geschreven, mooi gedaan en mooi gevraagd. Niks aan veranderen, helemaal goed, vind ik.
Wat ik overal meeneem is m’n onzekerheid. Vaak wordt het als een nadeel gezien, maar ik heb ermee leren omgaan en het positief weten te gebruiken. Alles staat daarmee open voor de nuance: het kwaad binnen het goede, het mooie in het lelijke, de zekerheid uit onzekerheid. Elke medaille heeft een keerzijde, met onzekerheid kijk je daar wat sneller ook even op, zie je af en toe bijzondere dingen. Of vind ik je stuk eigenlijk toch niet mooi? Nee, ik weet het zeker, denk ik. #realeren
Ha Peter,
Dankjewel voor je open reactie! En wat mooi om te lezen dat je je onzekerheid als een kwaliteit bent gaan ervaren, prachtig.
Doordat je dit benoemt, realiseer ik me ineens dat ik mijn kwetsbaarheid ben ‘vergeten’ te noemen in bovenstaand rijtje kwaliteiten. Mijn kwetsbaarheid houdt me open, zacht, gevoelig voor de kwetsbare plekken van anderen, in staat tot verbinding met veel verschillende mensen in heel uiteenlopende situaties.
Ik zou mijn kwetsbaarheid voor geen goud meer kwijt willen…
Grappig, al die verschillende reacties op deze tekst. Zelf las ik hem in één moeite van het begin tot het eind en de eerste gedachte die in me opkwam was: mooi dat je het geven van zwemlessen in een hele natuurlijke overgang koppelt aan lifecoaching. Daarom voor mij een erg mooie tekst, vooral omdat je niet abstract wordt – ik hou van concreet :-). De titel is ook een spreuk op zich!
Wat je vraag betreft: daar moest ik lang over nadenken. Ik heb het zelfs aan mijn man moeten vragen (wat zegt dat over mij? ;-))
Ik denk dat ik in alles wat ik doe een sociale component probeer te zien, de mens achter collega/werknemer/winkelpersoneel/voorbijganger (etc.) te zien. Ik ben zo iemand die op straat altijd wordt aangesproken door krantenverkopers en enqueteurs – en het moeilijk vind om onaardig tegen ze te doen als ik geen zin heb in dat verkoopverhaaltje – omdat ik direct denk “tja, dat meisje doet ook maar gewoon haar werk”.
Ha Eef,
(grapje… maar ik vind het zelf wel altijd leuk om met z0′n soort vraag een gesprek aan te gaan met mensen die me goed kennen!)
Dankjewel voor je reactie!
Dat je mijn vraag even met je man overlegt, lijkt te bevestigen dat je overal de sociale component in opzoekt
Herkenbaar, het niemand willen afblaffen, omdat ze toch gewoon hun werk doen. Tegenwoordig zeg ik vriendelijk maar beslist dat ik geen interesse heb, om niet met een volgend abonnement of een half uur tijdverlies thuis te komen…