“Het wordt tijd dat ik koffie leer drinken, ik word ‘s ochtends soms zo moeilijk wakker” meldt bonuskind me op vertrouwelijke en ernstige toon . Hij staat naast me in de keuken terwijl ik koffie voor mijn lief maak. Dat is doordeweeks al een heel ritueel, in het weekend gebeurt het met nog meer aandacht; de mooiste mok wordt voorverwarmd, melk opgeschuimd, de lekkerste espresso uitgekozen en dit alles wordt gemengd tot een kop ‘Goedemorgen Liefste’.
Bonuskind is 10 en ik heb hem nog nooit kunnen betrappen op problemen met uit bed komen. Waarschijnlijk heeft hij door de week niet altijd zin om op te staan en zich voor te bereiden op school, maar dat ligt niet aan zijn energieniveau; om 7 uur ‘s ochtends gaat hij zingend met zijn Lego of Bionicles spelen.
Bijna antwoord ik hem dat hij echt geen koffie nodig heeft, als me ineens duidelijk wordt dat hij geen koffie wil, maar zijn eigen plek in dit ritueel. Zijn ouders gebruiken koffie drinken als een moment van wakker worden, tot zichzelf komen, bijkomen. Zijn stiefmoeder ( ik dus) drinkt één kop koffie verkeerd per dag, klaargemaakt alsof het een vloeibaar gebakje is. In het weekend drinken zijn vader en ik samen koffie, genietend van de haastloze ochtend. Hij drinkt dan een beker koude sojamelk…
Natuurlijk wil hij ook koffie, dit kind dat zo gericht is op samen dingen doen en op gezelligheid! Ik pak mijn mooie schapenmok,waarvan hij weet dat ik er heel erg aan gehecht ben, en vraag hem of hij zijn sojamelk net zo opgeschuimd wil als wij onze melk? Nou graag, Klaartje! Terwijl de melk opgeklopt wordt verwarm ik zijn kopje en zoek een mooi lepeltje. Hij straalt van voorpret. Later zitten we met zijn drietjes op de bank koffie te drinken en lepelen alle drie met een tevreden gezicht melk uit onze mok. Een nieuwe traditie is geboren.
En ik denk na over alles wat we onbewust doorgeven aan de kinderen in ons leven, gewoon door hoe we de dingen zelf doen. Deze koffiedrink-wens was heel makkelijk bij te sturen, zonder dat een 10-jarige al gewend hoefde te raken aan cafeïne. Gelukkig roken we alle drie niet en drinken we slechts heel matig. Qua emotie-eten valt het voorbeeld dat we geven al iets minder positief uit. En wat te denken van de moeite met hulp vragen die wij als opvoeders alle drie hebben?
Een kind spiegelt zijn omgeving glashelder. Mijn broer en schoonzus horen zichzelf regelmatig grinnikend of blozend terug in opmerkingen, intonatie of gewoontes, die hun 2- en 3-jarige bloedserieus doorgeven aan hun knuffeldieren. Neefje van 7 en bonuskind van 10 zijn al verder en slaan de volwassenen in hun omgeving triomfantelijk met inconsequenties tussen wat ze zeggen en wat ze doen om de oren. (En gelijk hebben ze!)
Als opvoeder kun je je maar beter zo bewust mogelijk zijn van je zwakke kanten of ontwikkelpunten, want de kinderen om je heen leren voor een groot deel door ‘modeling’ ; ze slaan op wat je DOET en kopiëren gedrag, of je je daar nu bewust van bent of niet. Voor mij maken persoonlijke ontwikkeling en het opruimen van oude emoties en overtuigingen dan ook een belangrijk deel uit van de opvoeding. Zo kreeg het aanpakken van mijn faalangst en perfectionisme een erg hoge prioriteit een aantal jaar geleden, omdat ik niet wilde dat de kinderen in mijn omgeving met dezelfde verlammende angst voor fouten maken opgezadeld werden.
Wat ik verder allemaal doorgeef, zonder dat ik het door heb? Omdat ik het nog niet eens ontdekt, laat staan opgeruimd heb? De tijd zal het leren. Voor nu is het koffiedik kijken….
Prachtige observatie, Klaartje. Het zet me aan het denken!
xxx
Mooi artikel. Ik herken het inpassen in ritueel. En ik ‘schrik’ door herkenning dat ik mogelijk ook mijn angsten en overtuigingen (de destructieve) doorgeef aan mijn kinderen. Ik wist dat wel, maar nu wordt ik er aan herinnerd.
Heel goed.
Ha Klaartje!
Wat een mooie blog! Heel herkenbaar, dat gespiegeld worden, zowel door bio-kind als door mijn bonuskinderen. Het gaat idd om bewustzijn van eigen gedrag en ontwikkelpunten.
Ik zou zeggen: stief-positief!!
Lieve groet,
Geertruid
Uitstekend herkenbaar geschreven verhaal. Inderdaad zie ik regelmatig het “spiegelen” terug bij mijn eigen kinderen. Zolang het positief is alleen maar leuk.
Een prachtige en heel herkenbare blog! Dank je wel!
@Hannie @Wouter @Geertruid @Ton @Mieke Dankjewel voor jullie positieve reacties! Mij zette dit voorval even stevig aan het denken, over de enorme impact die we met onze alledaagse gewoontes en opmerkingen hebben. Niks mis mee, wel handig om regelmatig bij stil te staan.
En Geertruid, die tag was ik nog vergeten, #stiefpositief, bedankt voor de aanvulling
Mooi blog, Klaartje. En helemaal waar (natuurlijk ;-)). Omdat ik er zelf een tijd geleden ook heel bewust mee bezig ben geweest, besef ik mij goed dat mijn dochtertje mijn angsten kan overnemen. En dat vind ik soms best lastig. Want hoe zorg je ervoor dat een diepgewortelde angst of overtuiging níet op je kind ‘overspringt’, terwijl dat zelfde kind 9 van de 10 keer toch wel aanvoelt hoe jij diep vanbinnen in je vel zit?
Mooi trouwens dat je bonuskind nu onderdeel mag zijn van jullie ritueel!
Ik denk dat het helpt om je eigen angsten eerlijk toe te geven, naar jezelf en naar je kind(eren). Want ze voelen het inderdaad toch wel aan. En er is ook niks mis met bang zijn! Bonuskind weet dus dat ik regelmatig bang ben en bemoedigt me dan met mijn eigen teksten
Moedig zijn is doorgaan ondanks je angsten, toch?!
Hi Klaar, mooi geschreven blog! Wie is nu eigenlijk wie aan het opvoeden? Je bonuskind houdt je een prachtige spiegel voor wat je/jullie eigen patronen zijn. En jij bent zo alert en gevoelig om daar bewust mee om te gaan. Enige wat ik je wil meegeven: als je te hard werkt aan het niet doorgeven van ‘verkeerd’ gedrag en je eigen angsten, kan daar ook weer een perfectionisme in zitten. We zijn allemaal mensen, en we maken allemaal fouten. Ik denk dat het goed is dat kinderen dat ook zien, zodat ze zelf ook de ruimte voelen om fouten te maken en angsten te hebben en te uiten. Het gaat er volgens mij om wat je doet met je fouten en angsten. Houd je het voor je, of maak je het bespreekbaar en leer je er van?
Ha Madeleine, helemaal mee eens, angsten mogen er zijn en geuit worden!
Ik vind bang zijn op zich ook helemaal niet verkeerd, het is een emotie die bij het leven hoort. En moedig zijn is doorgaan ondanks je angsten…
Maar mijn angst voor fouten maken heeft mij in het verleden verlamd, dus daar wou ik van af ;-).
Heel goed stuk!
Goh, heel goed logje, maar wat ben ik een ‘ontaardde’ moeder geweest, stond dààr allemaal niet zo bij stil… Koffie ? nee, -(wel met uitleg van de reden ) is niet goed voor jullie !
Idem dito voor cola… en de kudde-kleding indigo-jeans… Grof geweld eigenlijk voor een kinderzieltje…
Sorry kinders… een toch zeer liefhebbende moeder…
hanny
Hallo Hanny,
Ik vind het helemaal niet ontaard om grenzen aan je kinderen te stellen hoor! Niks mis met ze beschermen tegen schadelijke invloeden, zeker niet als je er bij vertelt dat het is omdat het niet goed voor ze is…
Dat had ik ook bijna gedaan trouwens, alleen nee zeggen en uitleggen dat cafeïne voor kinderen in de groei niet verstandig is. Die uitleg heeft hij nu alsnog gekregen terwijl ik zijn sojamelk opschuimde
Als oma heb ik nu een herkansing met de kleinkinderen*,
waar ik al op meer dingen let dan vroeger met de eigen kinders,
mede door de -later- geïnkasseerde ‘reakties / verwijten’ waar ik hen gelijk in moest geven… Inderdaad: wie voedt wie op…
maar : *beter lààt dan nooit, laten we maar optimistisch blijven…
hanny
Fijn om met meer tijd, ruimte en aandacht bezig te kunnen zijn met de kinderen van je kinderen!
En ik vind het heel positief dat je iets doet met opmerkingen en inzichten die je in de loop van de jaren vergaard hebt. Velen halen hun schouders op en denken, ‘niks meer aan te doen’… of ‘het is allemaal al zo lang geleden’ of ze worden moedeloos omdat ze denken dat ze álles fout gedaan hebben als ze feedback krijgen op een klein stukje gedrag.
Geniet van je kleinkinderen!