Ze woont met haar zoontje van twee en haar pasgeboren baby in bij haar moeder. De vader van haar zoon liet ze achter op de Antillen, toen ze halsoverkop naar Nederland kwam. Wie de vader van haar baby is, weet ik bij binnenkomst niet. Ik weet wel dat hij bij de bevalling in het ziekenhuis was.
Alles lijkt in orde voor haar tweede kind. De borstvoeding komt op gang, de benodigde spullen liggen in blije stapeltjes te wachten op gebruik en ze kijkt verliefd zoals alleen een jonge moeder dat kan naar haar kleintje. Toch voel ik een onderhuidse spanning die ik niet helemaal thuis kan brengen, tussen moeder en oma, die in de keuken een aansterkende soep voor haar dochter aan het koken is.
Ik besluit er niet meteen bovenop te duiken, maar eerst aan de vertrouwensband te werken. Ik laat haar vertellen wat ze kwijt wil en vraag af en toe zijdelings naar haar situatie. De eerste twee dagen laat ze niet veel los. Flarden van haar leven, waarbij ze steeds peilt of ik haar niet veroordeel.
De derde dag heeft ze enorme hoofdpijn. Ik zie een verdrietig snoetje met gezwollen ogen en weet genoeg. ‘Lieverd, je ziet er uit alsof je een aantal uur gehuild hebt, wat is er aan de hand?’ zeg ik tegen haar. Dat is het startsein voor een enorme huilbui. Ik ga naast haar zitten en luister.
Als het snikken afneemt, begint ze haar verhaal. Over haar vriend, die niet binnen mag komen van haar moeder. Die de hele dag sms’t en belt om te vragen hoe het met zijn kleintje is, boodschappen voor haar doet, buiten in de auto wacht tot ze 10 minuutjes komt praten. De dagen telt tot zijn dochtertje, die erg licht is, eindelijk naar buiten mag.
Als ik vraag waarom hij niet binnen mag, wordt ze kwaad. Met trillende stem vertelt ze dat ze 2 maanden geleden een emotionele ruzie met haar vriend had. Haar moeder ging zich er mee bemoeien en zette haar vriend het huis uit, waarop hij vanaf de straat door het raam heen nog door ruziede, nu zowel tegen haar als tegen haar moeder. Oma heeft toen de politie gebeld, en vanaf dat moment mocht vriendlief niet meer naar binnen. Er valt niet over te praten. Het is tenslotte haar huis.
Nadat ze uitgebreid haar kant van het verhaal verteld heeft en al wat opgeluchter kijkt, hoewel de situatie nog onveranderd is, hebben we het over ‘gelijk of geluk’ en of het mogelijk is voor haar vriend om zijn excuses aan oma aan te bieden om het gesprek in ieder geval weer gaande te krijgen. Ze wijst het niet af, maar gelooft ook niet dat het helpt. Haar moeder is te koppig en te trots, zegt ze.
Ik vraag haar naar haar vader. Ze begrijpt me verkeerd en vertelt dat haar moeders vader (haar opa dus) heel gewelddadig naar zijn vrouw en kinderen was, voordat hij met de Noorderzon vertrok. Aha. En haar vader? Die heeft ze niet echt gekend, maar hij heeft haar moeder slecht behandeld.
‘Ik vermoed dat je moeder de politie belde omdat ze je wilde beschermen’ zeg ik tegen haar. Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Beschermen?!? Maar mijn vriend en ik waren gewoon kwaad op elkaar, verder niks! Hij zou me niet iets aandoen, zo is hij niet…’
Ik leg haar uit dat haar moeder hele slechte ervaringen met mannen heeft. Dat ze in feite vaderloos is opgegroeid en haar kinderen alleen heeft moeten grootbrengen. Vervolgens verlaat haar dochter de vader van haar kleinkind op de Antillen, niet bepaald voor de lol. Weer een bewijs dat mannen niet deugen.
Dat het misschien geen handige actie van haar moeder was om de politie te bellen, maar dat ik echt denk dat het uit angst en liefde ingegeven was. Niet om dwars te liggen en macht uit te oefenen.
Haar gezicht ontspant. ‘Ik denk dat het klopt’ zegt ze. Waarop ze, ineens weer heel emotioneel, roept dat het onlogisch is om haar vriend bij zijn dochter weg te houden, haar vriend die juist wél een vader voor zijn kind én voor haar oudste zoontje wil zijn… Ik geef haar gelijk. En leg haar vervolgens uit dat dit heel vaak gebeurt, dat we bewerkstelligen wat we proberen te voorkomen.
De volgende dag is het al de laatste zorgdag en praten we samen met oma. De situatie is echt niet opeens opgelost. Maar de munt valt wel bij oma. Met een beetje hulp van ons realiseert ze zich, dat ze op deze manier gegarandeerd voor een nieuwe generatie vaderloze kinderen zorgt. En dat dat niet is wat ze wil.
Moeder en dochter zoeken weer toenadering. Nu nog een gesprek tussen oma en vriend. Hopelijk ervaart deze kleine hummel dan wel hoe het is om een vader te hebben…
In haar omgeving is het totaal niet gangbaar om naar een coach of counselor te gaan. Het kwam toevallig zo uit dat ik haar kraamverzorgende was. Ze vond het erg fijn om over haar situatie te praten en voelde zich gesteund. Om deze steun ook in de toekomst te garanderen, heb ik -na overleg met haar- het consultatiebureau gebeld en de situatie uitgelegd. Er wordt een begeleidster voor haar gezocht.
