Haar zoon werd geboren in deze Ramadan-maand.
Natuurlijk vast Samira dit jaar niet mee, pas bevallen en zogende vrouwen zijn vrijgesteld van vasten.
Wel houdt ze rekening met haar familie, ze eet en drinkt weinig en doet dat buiten hun gezichtsveld.
Ik wil voorkomen dat ze door haar marginale drinken een blaasontsteking ontwikkelt en vraag haar naar eventuele klachten bij het plassen. Ze vertelt me dat ze al 5 jaar chronische blaasontsteking heeft en minstens 8 antibioticakuren per jaar krijgt.
Heimelijk geïrriteerd over de zoveelste slechte intake en overdracht die ik in de zorg meemaak, vraag ik naar haar eerste blaasontsteking. Wat veranderde er 5 jaar geleden in haar leven?
Verlegen vertelt ze me dat ze toen trouwde.
“Kreeg je direct na je huwelijksnacht klachten?” vraag ik ten overvloede en krijg een ferm “ja” als antwoord.
Waarop ik toch even check of ze goed op de hoogte is van alles wat je zelf kunt doen om blaasontsteking veroorzaakt door seks te voorkomen. Ze blijkt van niets te weten!
Mijn irritatie slaat om in boosheid – hoe kan de huisarts deze voorlichting hebben laten liggen?
Maar het wordt nog gekker; de arts heeft de klacht niet eens aan het pas voltrokken huwelijk gekoppeld.
Ze krijgt pijn bij het plassen, ze levert een potje plas in en krijgt een kuurtje- zo gaat het al 5 jaar.
Geen voorlichting, geen screening op eventuele geslachtsziektes bij de zoveelste antibioticakuur in korte tijd…
Toegegeven, het voelt wat vreemd, over seksualiteit praten met een traditionele moslima. Ik zoek naar ‘keurige’ woorden die toch niets te raden over laten. Heb het over gemeenschap, toiletbezoek, penis en vagina, posities in plaats van het ineens wel erg plat klinkende ‘standjes’. Maar ik blijk het lastiger te vinden dan Samira om er over te praten. Zij is vooral bezig met het verzamelen van zo veel mogelijk informatie, reageert open op alles wat ik vraag of zeg. Stuurt en passant een sms naar haar man om hem cranberry capsules te laten kopen op weg naar huis; je kunt het maar alvast in huis hebben tenslotte!
In mijn achterhoofd tuimelen ondertussen zinnen uit dé maatschappelijke discussie van het moment over elkaar heen; ‘ze willen zich niet aanpassen aan onze cultuur’, ‘de islam onderdrukt vrouwen’ en ga zo nog maar even door. Ik zie Samira bij de huisarts zitten, met een lange jas aan en een hoofddoek op, beleefd wachtend op advies van de autoriteit op het gebied van gezondheid. Ineens ben ik pislink. Natuurlijk moeten immigranten integreren, de taal leren. Vanzelfsprekend moeten rechten van vrouwen en homo’s verdedigd worden tegen fundamentalisten van allerlei pluimage. Maar wij moeten er met z’n allen voor waken om niet alvast voor de ander in te vullen dat het verspilde moeite, taboe of anderszins niet interessant genoeg is om belangstelling te tonen, door te vragen en voorlichting te geven. Anders wordt het nooit wat met die emancipatie…
De ander wil of kan op dit moment geen tijd/energie/geld/zin/geduld opbrengen om mij hiermee te helpen, niets meer en niets minder. Continue reading 