Ik stap binnen in een gezin waar een kleintje met een spoedkeizersnee ter wereld gekomen is. De afgelopen dagen zijn behoorlijk spannend geweest.
Moeder krijgt nu nog 4 dagen zorg, om de overgang van ziekenhuis naar de thuissituatie te begeleiden.
Van de zorgplanner kreeg ik de volgende informatie:
‘Haar vriend is niet de vader van het kind, ik weet ook niet hoe het zit hoor, ze woont ook alleen geloof ik’.
Ik knoopte dit goed in mijn oren; door mij zouden er geen automatische papa-opmerkingen richting vriend gemaakt worden!
Wat blijkt?
Hij heeft een kind uit een eerdere relatie.
De breuk is al jaren een feit, het litteken nog vers.
Hij wilde pertinent geen kinderen meer.
Te veel pijn rondom geen full-time vader kunnen zijn.
Toen zij hem ontmoette had ze al jaren een grote kinderwens.
Ze was dolblij met haar nieuwe lief.
Haar verlangen naar een kind werd sterker.
Zij wilde hem noch haar kinderwens opgeven, beide waren haar te dierbaar.
Een onmogelijke situatie… of toch niet?
Ik stap binnen bij een stel met een LAT-relatie, waar de vrouw door middel van IVF en een donor haar lang gewenste kind gekregen heeft.
Haar vriend heeft de eerste uren na de geboorte met dit meisje op zijn blote bast gezeten, haar kind met warmte en huidcontact op deze wereld verwelkomd terwijl zij onvoorzien lang op de uitslaapkamer lag.
Een prachtige serie intieme foto’s van de geboorte en de eerste dagen van moeder en dochter gemaakt.
Een week vrij genomen om voor hen te zorgen.
Nu ik er ben gaat hij een paar dagen naar zijn eigen huis, neemt hij tijd voor zijn eigen kind.
Ik zie een hoop onbegrip, vragen en meningen van anderen in het verschiet.
Mensen oordelen met borreltafel-psychologie over de door dit stel gemaakte keuzes, praten over bindingsangst en een in hun ogen onvolwaardige relatie.
Ik zie iets anders.
Ik zie twee mensen die de ander de ruimte en vrijheid geven om hun diepste verlangens vorm te geven.
Ik zie partners die beseffen dat ze elkaar niet hoeven te veranderen.
Ik zie liefde en dat maakt me blij.
